سال 1403 برای جامعه کارگری ایران با بحران‌های اقتصادی عمیق همراه بود؛ از تورم شدید تا دستمزدهای ناچیز و قراردادهای استثماری. با نزدیک شدن به سال 1404، این سوال مطرح است که آیا سیاست‌گذاران قادر به حل این چالش‌ها خواهند بود؟

دستمزدهای تعیین‌شده در ایران با نرخ تورم رسمی بیش از 50 درصد فاصله زیادی دارد و هزینه‌های بالای زندگی، بسیاری از خانواده‌های کارگری را به زیر خط فقر کشانده است. قراردادهای موقت به ابزاری برای استثمار کارگران تبدیل شده و نبود امنیت شغلی، شرایط را برای آن‌ها دشوارتر کرده است.

نرخ ارز نیز به عنوان «قاتل خاموش» معیشت کارگران عمل می‌کند. افزایش قیمت کالاهای اساسی، قدرت خرید کارگران را به پایین‌ترین سطح خود رسانده است. همچنین، تعویق دستمزدها و تبعیض علیه زنان کارگر، مشکلات را تشدید کرده و نارضایتی اجتماعی را افزایش می‌دهد.

ادامه این وضعیت، جامعه کارگری را به سمت بحران‌های عمیق‌تری سوق می‌دهد. برای جلوگیری از این بحران، نیاز به هم‌خوانی حداقل دستمزد با نرخ تورم و خط فقر، حمایت از تشکل‌های کارگری و اجرای سیاست‌های اقتصادی موثر وجود دارد. صدای کارگران باید شنیده شود، پیش از آنکه خیلی دیر شود.